Είναι ωραίοι οι συνεπιβάτες. Ειδικά οι συνεπιβάτιδες (και ακόμα καλύτερα οι όμορφες συνεπιβάτιδες). Αλλά εμείς οι αναβάτες παραπονιόμαστε: “φοβάται,” “πέφτει πάνω μου,” “κουράζεται,” “τρομάζει”… Εμ βέβαια, κι εσύ θα τρόμαζες αν μπορούσες να …σε πας μια γρήγορη βόλτα!
Σε πόσες έχεις κάνει το μίνι σεμινάριο πριν καβαλήσουν το μηχανάκι σου; Ως “γνώστης” πρέπει να την ενημερώσεις και να την καθοδηγήσεις. Να την προστατέψεις από την άγνοια κινδύνου και να φροντίσεις να την ντύσεις σωστά χειμώνα καλοκαίρι. Πρέπει να της πεις να κοιτάει τον δρόμο μπροστά, αριστερά από το κράνος σου αν κοιτάς αριστερά και το αντίστροφο, με τα μάτια της παράλληλα στον ορίζοντα. Έτσι θα προβλέπει τις επόμενες κινήσεις σου και θα προετοιμάζεται ανάλογα.
Πρέπει να της εξηγήσεις να κάθεται άνετα και χαλαρά με “λυμένη” μέση για να ακολουθεί αβίαστα το σώμα της την ροή της κίνησης. Να στηρίζεται και στα επτά σημεία επαφής της με σένα και την μοτοσυκλέτα: τα πέλματα, τα γόνατα, τον πισινό και τα χέρια της. Να σε σφίγγει με τα γόνατα όταν φρενάρεις για να μην σου κάνει την “οικογένεια” κιμά και για να μην κουτουλάει το κράνος σου (τι σπαστικό!).
Και προπαντός να μην προσπαθείς να την εντυπωσιάσεις με το πόσο γρήγορος είσαι, πόσο γέρνεις στις στροφές και πόσο ατρόμητος είσαι στις σφήνες. Το πιθανότερο είναι να σε σιχαθεί, να τρομάξει και να μην ξανανέβει ποτέ σε καμία μοτοσυκλέτα. Εκτός κι αν είναι απ’ αυτές τις τρελές που γουστάρουν να παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα. Αλλά τότε τι δουλειά έχεις μαζί της;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 4/3/2009
