Ξέρετε ποιο είναι το τελευταίο σουξέ γκράντε που ακούμε συχνά; “Θέλω ένα κράνος μοτοσυκλέτας μικρό και ελαφρύ.” Από την αρχή της πολύχρονης (!) ιστορίας μας αρκετοί ήθελαν ένα “μικρό και ελαφρύ” τώρα τελευταία όμως αααα, έεις ξιφύγ’. Η απάντηση είναι η ίδια του “θέλω μία Μόνικα Μπελούτσι, ελληνίδα, να μη ζηλεύει, να είναι τέλεια νοικοκυρά, να μαγειρεύει καλή κακαβιά και να κάνει τέλεια παρέα με τη μάνα μου.” Δεν υπάρχει. Ούτε πολύ μικρό και ελαφρύ κράνος υπάρχει. Ή μάλλον θα βρείτε αλλά δεν θα είναι μοτοσυκλέτας αλλά οικοδομής, ποδηλάτου ή αλουμινένιο σουρωτήρι για τα μακαρόνια.
Διότι καλοί μας άνθρωποι, το κράνος μοτοσυκλέτας αποτελείται βασικά από τρία πράγματα. Το πρώτο είναι το σκληρό εξωτερικό κέλυφος που ασφαλώς δεν γίνεται, ούτε θα θέλατε να γίνει μικρότερο, γιατί αυτό τραβάει το ζόρι όταν κουτουλάτε σαν τα μουσκάρια. Μετά αποτελείται από τη μαλακή πολυστερίνη τύπου φελιζόλ που προστατεύει το μυαλό να μη χτυπήσει εσωτερικά στο κρανίο στον ντούσκο, και ασφαλώς ούτε αυτό γίνεται λεπτότερο από τα περίπου 3,5 εκατοστά που απαιτούνται για να μην πάτε για βρούβες. Και τέλος υπάρχει το σαλόνι, το βιλούδου, η εσωτερική επένδυση που δένει το γλυκό και κάνει το κράνος άνετο, με τέλεια μαλακή αίσθηση για να γουστάρουμε και όχι να υποφέρουμε. Ούτε αυτό γίνεται λεπτότερο.
Υπάρχουν κατασκευαστές που κρύβουν τον όγκο με στυλιστικά τρικ όπως καμπυλωτές, στρογγυλές γραμμές (Nolan N20) ή ακμές και χρώματα που καμουφλάρουν το μέγεθος (AGV K3). Η συμβουλή μας όμως είναι να αδιαφορήσετε για τον όγκο, που είναι απλώς ψυχολογικό και θέμα συνήθειας μόνο, και να πάρετε το καλύτερο που μπορείτε. Ακούστε μας και μας!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 30/5/2012
