Έχει ακούσει ποτέ κανείς σας κάποιον αναβάτη μοτοσυκλέτας να λέει: «πω ρε φίλε, καταιγίδα αναμένεται αύριο, ανυπομονώ να οδηγήσω στη βροχή;» Ούτε κι εμείς, παρόλα αυτά τις περισσότερες φορές η οδήγηση υπό καρεκλοπόδαρα είναι αναγκαίο κακό που δεν γίνεται να αποφευχθεί. Τι κάνουμε...;
Μια ερώτηση που μας κάνουν αρκετά συχνά είναι το αν αξίζουν τα χρήματα που κοστίζουν οι σχολές ασφαλούς οδήγησης μοτοσυκλέτας. Η απάντηση...
Χθες το βράδυ, γράφοντας την τελευταία παράγραφο του Story από το επικό Mega Mini On-Off Test 2020, στις 4 η ώρα το πρωί πάνω στη νύστα αποθηκεύω λάθος αρχείο, χάνοντας δύο ημερών δουλειά. Δουλειά που για να γίνει έπρεπε να συνεννοηθούν γιαγιάδες, παππούδες και φίλοι για να βοηθήσουν τη μαμά μας με τα παιδιά μπας και απερίσπαστος προλάβαινα το σφιχτό deadline.
Οι γραμμές αυτές πληκτρολογούνται κάτω από μεγάλη θλίψη, διότι ένα εξαιρετικό παλικάρι μας άφησε την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν είναι ούτε της στιγμής, ούτε δουλειά μας, ούτε γνωρίζουμε, ούτε θέλουμε να κρίνουμε τι και πώς έγινε. Με αφορμή το συμβάν αυτό όμως θα θέλαμε να επαναλάβουμε δύο πράγματα, τα οποία αν τα εφαρμόζαμε όλοι δεν θα ξανασύμβαινε τίποτα.
Με αφορμή το πολυαναμενόμενο event τση Κοπής τση Gasoπιτας την ερχόμενη Κυριακή, (το πανηγύρι της καταπληκτικής βόλτας με μοτοσυκλέτα σε συνδυασμό με την μεγαλειώδη παρέα 200+ μοτοσυκλετιστών), σκεφτήκαμε να σας θυμίσουμε μερικές οδηγίες για το τι ΔΕΝ κάνουμε όταν οδηγούμε μπουλούκι τόσα άτομα.
Τις προάλλες έπεσε ο Γιάννης με το Ducati του, μέσα στην πόλη. Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα, αν και μια εβδομάδα μετά, ως συνεπιβάτης στο παπί που οδηγούσε η γυναίκα του, χτύπησε ελαφρά το γόνατό του σε μία πόρτα ταξί που άνοιξε ξαφνικά. Ρε γαμώτο, σκέφτηκα, έχω να πέσω πολύ καιρό και μάλλον πλησιάζει η ώρα μου.
Το ευχάριστο είναι ότι έχουμε ακόμα καλοκαίρι στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας. Όμως ήρθαν οι πρώτες βροχές (και ήταν και καλές μάλιστα) και αν δεν δώσετε ιδιαίτερη σημασία στην προσοχή που απαιτείται, θα φάτε κάτι βρόντους που δεν θα ξέρετε από πού σας ήρθαν.
Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνω με την μοτοσυκλέτα μου από τα Χανιά στον Πλατανιά, την δεύτερη χειρότερη ώρα της ημέρας – στις έξι και μισή το απόγευμα. Η απολύτως χειρότερη ώρα είναι στις τρεις το μεσημέρι, όπου όλοι ξαμολιούνται στις παραλίες κουρασμένοι από την πρωινή εργασία, νταγκλαρισμένοι από το φαγητό και λαλημένοι από τη ζέστη.
Για το τέλος αφήσαμε το καλύτερο. Ή μάλλον το χειρότερο. Σύμφωνα με την αγγλική έρευνα Hurt Report του 1981 – την μεγαλύτερη έρευνα που διεξήχθη ποτέ για τα μοτοσυκλετιστικά ατυχήματα – το οινόπνευμα είναι υπεύθυνο για παραπάνω από το 50% όλων των βρόντων με μοτοσυκλέτα. Όχι το οινόπνευμα που καθαρίζουμε τις κόλλες στο τζάμι από τα αυτοκόλλητα, αυτό που πίνεται.
Ο πιο λαχταριστός χώρος όταν τα αυτοκίνητα έχουν κολλήσει στην κίνηση, είναι συνήθως το κενό ανάμεσα στη γραμμή των παρκαρισμένων αυτοκινήτων δεξιά (αριστερά εάν μας ακούτε από Κύπρο, Αγγλία, Αυστραλία, Ινδία, Ιαπωνία, Νότια Αφρική). Τι ωραία τι καλά, όλοι κολλημένοι κι εσύ πας κύριος εκεί στην αναμεσάδα (advanced κρητική λέξη), μέχρις ότου ανοίξει μία πόρτα ενός παρκαρισμένου για να βγει ο ανόητος που μιλάει στο κινητό. Μπαμ και σούπερμαν στην καλή περίπτωση.
