GASΟΛΟΓΙΕΣ #391 | ΜΑΥΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ

Μπήκε τις προάλλες ο φίλος μας ο Αντρέας με το κλασικό Triumph Thunderbird 900 του κάποτε, σε άριστη φυσικά κατάσταση, απορημένος με τη συμπεριφορά των ελαστικών του. “Ρε παιδιά βάζω καινούργιο πίσω λάστιχο, γιαπωνέζικο, επώνυμο, και κρατάει σαν τσίχλα. Ούτε κουνιέται το μηχανάκι, δεν γλιστράει με τίποτα. Μετά από δυο τρεις μήνες όμως χορεύει καρσιλαμά με το παραμικρό άνοιγμα του γκαζιού, δεν τολμάω να το γείρω γιατί φοβάμαι μην πέσω. Πως γίνεται αυτό;” Όλα έχουν την εξήγησή τους Αντρίκο.

Οι κατασκευαστές ελαστικών σχεδιάζουν τα λάστιχά τους για πολιτισμένες χώρες και όχι για την Ζιμπάμπουε τη δική μας – και συγνώμη στη Ζιμπάμπουε γιατί έχει μερικούς καλύτερους δρόμους από εμάς. Σ’ αυτές τις πολιτισμένες χώρες λοιπόν, η άσφαλτος είναι πολύ τραχιά και εκτός του ότι κρατάει απίστευτα, τρώει το πέλμα του ελαστικού και το διατηρεί συνεχώς μαύρο και μαλακό. Εδώ όμως, σ’ αυτούς τους ελεεινούς άθλιους γυαλισμένους “δρόμους” το ελαστικό δεν τρώγεται καθόλου. Τίποτα, νάθινγκ, μηδέν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μαζεύεται κι επάνω στο πέλμα όλη η γλίτσα, τα σκουπίδια, τα πετρέλαια, τα λάδια, η σκόνη και ότι άλλο υπάρχει στην επιφάνεια του δρόμου. Τα ελαστικά στην Ελλάδα “ψωριάζουν” (οι ρυτίδες ανάμεσα στα αυλάκια), πολύ πριν φαγωθούν. Γι’ αυτό, παρά την κρίση, χρειάζεται να πηγαίνετε καμιά βόλτα που και που σ’ αυτούς τους ελάχιστους καινούργιους δρόμους που έχουμε, για ένα φρεσκάρισμα των ελαστικών. Αν παράλληλα τσεκάρετε τουλάχιστον δύο φορές το μήνα τις πιέσεις και τα διατηρείτε όσο μπορείτε μακριά από τον ήλιο, τότε θα έχετε αξιοπρεπές κράτημα με μέγιστη διάρκεια.

Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 14/3/2013