Ας μην είμαστε αχάριστοι, πέντε μέρες στα Κύθηρα ήταν καταπληκτικές και αρκετές για να φορτίσουν λίγο οι μπαταρίες. Εκεί, κάτω από την ομπρέλα, άφησα για λίγο το αγαπημένο μου βιβλίο και έπιασα λίγο την κουβέντα με τον εαυτό μου. Καλά τα πήγαμε. Τον ρώτησα αν τα χρήματα δεν ήταν θέμα, που θα ήθελε να ταξιδέψει; Κι αυτός μου απάντησε “ένα μήνα στην Ιαπωνία.”
Γιατί; Διότι τους θαυμάζει αυτούς τους τύπους και τη χώρα τους. Δεν έχει πάει αλλά έχει ακούσει πολλά και έχει νιώσει ακόμα περισσότερα. Μέσα από τα προϊόντα τους το δεύτερο, τα οποία μεταφέρουν μία αύρα υπευθυνότητας και ιεροτελεστίας όπως οι σαμουράι τα σπαθιά σογκούν τους, όπως οι γκέισσες το τσάι. Έχετε δει σε φωτογραφίες που φορούν κάτι μάσκες σαν χειρουργού στο πρόσωπό τους στο μετρό ή στο δρόμο; Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ψωνάρες με την υγεία τους και το έκαναν για να μην αναπνέουν καυσαέρια. Μετά έμαθα όμως ότι το κάνουν όταν είναι κρυωμένοι για να μην κολλήσουν τους συνανθρώπους τους. Σεβασμός. Κάτι που λείπει τόσο από μας... Όπως επίσης και περηφάνεια και τιμή για ότι φτιάχνουν. Ξέρετε, τα ιαπωνέζικα χειροποίητα κράνη έχουν κάτω από την επένδυσή τους ένα ταμπελάκι με το όνομα του υπεύθυνου που τα επιθεώρησε με την υπογραφή του και την ημερομηνία. Θα φτιάχνατε εσείς κάτι χωρίς ποιότητα εάν είχε το όνομά σας από κάτω; Έτσι είναι φτιαγμένες και οι μοτοσυκλέτες τους, και τα αυτοκίνητά τους, και οι τηλεοράσεις τους, και τα ηχεία τους και όλα αυτά που παράγουν. Ναι, γουστάρουμε ιάπωνες με τρέλα!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 5/9/2013
