Καθώς οδηγούσαμε τα παπιά με τους φίλους μας από το ΜΟΤΟ τις προάλλες, γεννήθηκαν διάφορες σκέψεις στο δρόμο. Υπενθυμίζουμε ότι έγινε ένα συγκριτικό παπιών όχι σε συνθήκες πόλης αλλά εκδρομής στο βουνό.
Περάσαμε από μέρη τόσο όμορφα που θα παθαίνατε ντουβρουτζά. Από κάποια έχετε περάσει, από κάποια όμως όχι και είναι πάρα πολύ κρίμα να είναι τόσο δίπλα μας και να αγνοούμε την ύπαρξή τους. Το καταφύγιο του Καλλέργη είναι ένας πανέμορφος προορισμός, είτε από τον πίσω δρόμο και τις Φώκιες, είτε από τον πιο γνωστό – επτά χιλιόμετρα ανηφόρα με είσοδο λίγο πριν το Ξυλόσκαλο στον Ομαλό. Το χειμώνα έχει χιόνια και έχει άλλη χάρη με το τζάκι και τις μαλοτήρες, αλλά και το καλοκαίρι όμως αξίζει οπωσδήποτε τον κόπο ένα σαββατοκύριακο. Από εκεί κατεβήκαμε Μεσκλά, Ζούρβα και Θέρισο, τα οποία αυτή την εποχή είναι καταπράσινα, μπήκαμε για λίγο εθνική και βγήκαμε σε έναν ορεινό ανηφορικό δρόμο πάνω από τον Φρε του Αποκόρωνα, από όπου δεν είχα ξαναπεράσει. Καταλήξαμε πολύ ψηλά, στον Προφήτη Ηλία, όπου βλέπαμε την περιοχή σαν από το Google Earth. Δεξιά μας κάτω το Ρέθυμνο, αριστερά στο βάθος η Σούδα και το αεροδρόμιο, μακάρι να μπορούσαμε να βάλουμε πολλές μεγάλες φωτογραφίες να πάρετε μια ιδέα του πόσο φανταστικά κι όμως τόσο κοντά. Αρκεί να υπάρχει μία οποιαδήποτε on/off μοτοσυκλέτα, από 125αράκι εντουράκι μέχρι χιλιοδιακοσάρα GS. Φανταστείτε, εμείς με τα παπιά πήγαμε χωρίς καμία δυσκολία και κανένα απρόοπτο. Μόνο παραπάνω αέρα στα λάστιχα είχαμε βάλει, μην πάθουμε κανένα λάστιχο. Αμαρτία τόσο ικανές μοτοσυκλέτες να πηγαίνουν μόνο για καφέ στο λιμάνι…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 29/5/2014
