Στις 6 Αυγούστου, στις εννέα η ώρα το πρωί, θα έχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια από την μέρα που ανοίξαμε το GAS. Όταν αναλογιστούμε πόσο γρήγορα πέρασαν, νιώθουμε ότι είναι το πολύ τα μισά, ενώ αν σκεφτούμε πόσα πράγματα έχουν γίνει από τότε, έχουμε την αίσθηση ότι έχουν περάσει τα διπλάσια. Η ιδέα ήταν απλή και γεννήθηκε μέσα από έναν επικό, βαθιά φιλοσοφικό διάλογο σε μια παραλία της Σούγιας, υπό την επήρρεια παγωμένης τσικουδιάς και ελαφριάς υπόκρουσης ρέγκε (και σαρδέλε): «Ρε συ λες;» «Ναι ρε, θα γαμήσουμε θριαμβεύσουμε». «Ε τότε πάει. Εβίβα. Χικ.»
Αυτό που θέλαμε να έχουμε επιτύχει ως τώρα, το να είμαστε δηλαδή ξαπλωμένοι σε μια αιώρα, ο ένας στη Γαύδο και ο άλλος στον Μαυρίκιο, εξελίσσοντας τις μπίζνες με ένα τάμπλετ πίνοντας χυμό μάνγκο, καρύδας και πάσιον φρουτ με (λίγο) μαύρο ρούμι, δεν μπορείς να πεις ότι το έχουμε καταφέρει (ακόμα). Όμως θα δεις GAS αυτοκόλλητα σε μοτοσυκλέτες, σκούτερ, παπιά, τσόπερ, πατίνια, φορτηγά, τρακτέρ, ψυγεία και πινακίδες, από το Μπαμπιόλο μέχρι το Transfagarassan και από το Νεπάλ μέχρι το San Francisco. Θα ακούσεις να λένε «από εκεί θα πας μόνο, ξέρουν και δεν θα σε κοροϊδέψουν». Με κάποια από τα χιλιάδες πλέον μέλη της αδελφότητας του GAS έχουμε ταξιδέψει κοντά και μακριά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ενώ με κάποια άλλα έχουμε δοξολογήσει τις κορυφαίες εταιρείες που μας έχουν κρατήσει ζωντανούς σε ένα αδιαίρετο κομμάτι χωρίς λάμες. Η κοινότητα του GAS, σαν το έως σήμερα γνωστό σύμπαν, διαστέλλεται συνεχώς. Και ίσως τελικά όλα αυτά να είναι σημαντικότερα από τον αρχικό μας στόχο. Σας ευχαριστούμε πολύ.
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 1/8/2018
