Την προηγούμενη φορά μιλήσαμε για την ιδέα που έχει ο καθένας μας όσον αφορά τα όρια των οδηγικών του ικανοτήτων, η οποία ιδέα λόγω των ατελών αντιληπτικών μας ικανοτήτων και αισθήσεων, είναι εντελώς παραπλανητική. Ένα άλλο θέμα στο οποίο αποτυγχάνουν παταγωδώς οι περισσότεροι αναβάτες, αφορά την αντίληψη που έχουν για τις συνθήκες του περιβάλλοντος.
Βλέπουμε συχνά, κατά τα άλλα έξυπνους και οξυδερκείς ανθρώπους, με τη θέλησή τους να πιέζουν έντονα, υπερβολικά έντονα θα λέγαμε, τις μοτοσυκλέτες τους σε μέρη που ακόμα και έμπειροι αναβάτες που «το έχουν» απλώς σουλατσάρουν προσεκτικά προσπαθώντας να επιβιώσουν: σε τυφλές ανηφορικές φουρκέτες, σε γλιστερά οδοστρώματα και φαινομενικά αθώες διασταυρώσεις. Γιατί το κάνουν αυτό; Διότι έχουν λάθος ιδέα για τις ικανότητές τους αλλά και τις εξωτερικές συνθήκες.
Ένας τρόπος που ίσως βοηθήσει είναι το να φανταστείτε (ή να σχεδιάσετε στο χαρτί ακόμα καλύτερα) μία κλίμακα ικανοτήτων, στην οποία οι εντελώς αρχάριοι αναβάτες θα είναι στον πάτο ενώ οι επαγγελματίες αγωνιζόμενοι θα είναι στην κορυφή. Εάν είστε σαν τους περισσότερους θα τοποθετήσετε τον εαυτό σας λίγο πάνω από τη μέση της κλίμακας. Σας έχουμε όμως κακά μαντάτα: Οι άνθρωποι τείνουν να έχουν αυξημένη εικόνα για τον εαυτό τους, υπερεκτιμώντας τις ικανότητές τους. Μπορεί να μπλέξετε σε μεγάλους μπελάδες εάν εμπιστευτείτε την ιδέα που έχετε για τις ικανότητές σας. Βαθμολογηθείτε πάλι στην ίδια κλίμακα αλλά αφαιρέστε ένα 30% και θα έχετε μια περίπου εικόνα που βρίσκεστε. Δεν θα είναι καλό για το «εγώ» σας αλλά θα επαναπροσδιορίσει το πώς πρέπει να οδηγείτε, ενώ θα αποτελέσει και κίνητρο για να βελτιωθείτε. Τα υπόλοιπα στο επόμενο…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 2/10/2020
