Περπατώντας χθες, συναντήθηκα τυχαία με έναν φίλο πελάτη μας, ο οποίος πετούσε στα σύννεφα: «μόλις αγόρασα ένα μεταχειρισμένο Tracer του ’20, αν το δεις θα πάθεις, πιπίλα σου λέω με 4.000 χιλιόμετρα, τίγκα στα αξεσουάρ και τέσσερα χιλιάρικα κάτω από την κανονική του τιμή». Το ίδιο βράδυ ένας φίλος μου γιατρός μου έστειλε μήνυμα στο messenger αν γνωρίζω το BMW που πουλούσε κάποιος. Τον ήξερα. Η μοτοσυκλέτα του ήταν 2020 μοντέλο επίσης, άστρωτο, και το πουλάει επειδή «δεν τον βόλεψε».
Δεν ξέρω τι σας πιάνει εσάς όταν ακούτε κάτι τέτοια, εμένα όμως μου έρχονται στο νου οι αναμνήσεις της περιόδου πριν αγοράσω την πρώτη μου μοτοσυκλέτα. Για να καταλάβετε, την πλήρωσα με ευρώ, αλλά όταν ξεκίνησε η μελέτη κυκλοφορούσαν …δραχμές. Είχα διαβάσει όλα τα συγκριτικά κάθε γνωστού και αγνώστου περιοδικού, σταματούσα ιδιοκτήτες στο δρόμο, φαντασιωνόμουν τη ζωή μαζί τους, έκανα υπολογισμούς για τα κόστη της συντήρησης, των ελαστικών και των πιθανών βλαβών. Δεν υπήρχε ακόμα ο θεσμός του test ride, οπότε η απόφαση για το που θα έδινα τα πολύτιμα 4.200€ που είχα με τόσο κόπο μαζέψει με μετρητά, συν τα 3.000 που θα έβαζα σε δόσεις με δάνειο από το κατάστημα, θα γινόταν στα μισότυφλα και ήταν πολύ σημαντική. Πιθανώς από καθαρή τύχη αλλά και ίσως και λόγω συστηματικής μελέτης, καβαλάω υπερήφανα την ίδια μοτοσυκλέτα, δεκαοκτώ χρόνια μετά. Θαυμάζω όμως και αυτούς που μπορούν και τις αλλάζουν σαν παπούτσια. Sport πέρυσι, Touring φέτος νωρίς, Adventure φέτος αργότερα. Ποικιλία στη ζωή, αλλά τα χιλιάρικα φεύγουν αέρας. Εσείς τι προτιμάτε;
