Την Ξένια Βοτσίδη την γνωρίζουμε προσωπικά.
Έχουμε τη χαρά να μας εμπιστεύεται για την επιλογή του εξοπλισμού της και την τιμή να είναι το πρώτο πρόσωπο του GAS Rider Stories, μια σειρά αφιερωμένη στους δικούς μας αναβάτες. Πραγματικοί άνθρωποι που μπαίνουν καθημερινά στο φυσικό κατάστημα του GAS στα Χανιά και μοιράζονται μαζί μας το ίδιο πάθος.
Η Ξένια είναι 32 χρονών, ζει στα Χανιά, και οδηγεί ένα Honda CB500F. Δεν μεγάλωσε σε οικογένεια μοτοσικλετιστών, αλλά ο ήχος του μοτέρ την συγκινούσε πάντα. Πήγαμε μια βόλτα με τη μηχανή της και μάθαμε τι σημαίνει για εκείνη ο μοτοσικλετισμός.
Ποια είναι η ιστορία σου με τη μηχανή;
Από μικρή με μάγευαν οι μηχανές. Δεν υπήρχε κανένας μοτοσυκλετιστής στην οικογένειά μου, αλλά κάθε φορά που έβλεπα μια μηχανή στον δρόμο, κάτι μέσα μου ξυπνούσε. Ως φοιτήτρια ήθελα πολύ να πάρω μία, αλλά ο φόβος με κράταγε πίσω — και η οικογένειά μου, που με «τρομοκρατούσε» με τις κλασικές ατάκες του τύπου «θα σκοτωθείς». Έκανα λοιπόν όλα «σωστά»: πήρα δίπλωμα, απέκτησα αυτοκίνητο, πέρασαν τα χρόνια… αλλά η λαχτάρα δεν έφυγε.
Στα 29 μου τελικά έκανα το βήμα και απέκτησα τη δική μου μοτοσυκλέτα. Μέχρι τότε οδηγούσα δανεικές, πάντα με έναν μικρό ενθουσιασμό και μια υπόσχεση στον εαυτό μου: «Κάποια στιγμή θα πάρεις τη δική σου».
Και την κράτησα.
Ποια ήταν η πρώτη φορά που ένιωσες “αναβάτρια”;
Νομίζω πως ήταν μια από τις πρώτες βόλτες μόνη μου, με τη δική μου μηχανή, έξω από την πόλη. Όχι κάτι εντυπωσιακό — μια μικρή διαδρομή στην Κρήτη. Αλλά εκείνη η αίσθηση ότι είμαι μόνη μου στον δρόμο, με τον άνεμο και τον ήχο του μοτέρ… ένιωσα πραγματικά «εκεί», παρούσα. Και σκέφτηκα: ναι, αυτό είναι για μένα.
Η μοτοσυκλέτα μου δίνει κάτι που δεν βρίσκω αλλού: ελευθερία, ηρεμία, μοναχικότητα (με την καλή έννοια). Είναι ένα διάλειμμα από όλους και απ’ όλα, χωρίς να χρειάζεται να το εξηγήσεις σε κανέναν. Και ναι — δηλώνω ερωτευμένη με τον ήχο του μοτέρ. Είναι μουσική.
Πώς διαλέγεις τον εξοπλισμό σου;
Πρώτα απ’ όλα κοιτάω την ασφάλεια — δεν το διαπραγματεύομαι. Αλλά θέλω και να μου αρέσει, να νιώθω καλά μέσα του. Η κομψότητα παίζει ρόλο για μένα: όχι για να με δουν οι άλλοι, αλλά για να αισθάνομαι ότι εκφράζει εμένα.
Έχω μια αδυναμία στους δερμάτινους εξοπλισμούς. Δυστυχώς, με τις θερμοκρασίες στην Ελλάδα δεν είναι πάντα πρακτικοί, αλλά κάθε φορά που βλέπω ένα καλό δερμάτινο τζάκετ, η καρδιά μου χτυπά λίγο πιο γρήγορα. Κάποια στιγμή θα το καταφέρω — έστω για τις πιο δροσερές εποχές.
Πού σε έχει πάει η μηχανή σου;
Έχω γυρίσει αρκετά σημεία στην Κρήτη — αγαπώ να ακολουθώ τις διαδρομές του GAS, είναι σαν μικρές αποδράσεις με χαρακτήρα. Έχω φτάσει μέχρι Άγιο Νικόλαο και ανεβαίνω συχνά Αθήνα. Προς το παρόν δεν μπορώ να πω ότι έχω ένα αγαπημένο ride, αλλά η Ιταλία είναι ένα μεγάλο όνειρο. Θέλω να τη ζήσω με τη μηχανή μου, με όλες τις στροφές και τις μυρωδιές του δρόμου.
Αν ήθελες να πεις κάτι σε μια άλλη γυναίκα που σκέφτεται να οδηγήσει, τι θα της έλεγες;
Δεν υπάρχει λάθος δρόμος, υπάρχει μόνο δρόμος που δεν τόλμησες. Μάθε σωστά, εξοπλίσου καλά, και κάν’ το για σένα. Η μοτοσυκλέτα δεν είναι «αντρική υπόθεση» — είναι υπόθεση ψυχής. Αν σου μιλάει, άκου τη.
📩 Αν έχεις κι εσύ μια ιστορία που θέλεις να μοιραστείς και βρίσκεσαι στα Χανιά ή την Κρήτη, στείλε μας μήνυμα στο info@gasmoto.gr με θέμα "GAS Rider Stories | Ονοματεπώνυμο".
🎬 Οι GAS Rider Stories μόλις ξεκίνησαν.
