Πριν μερικά χρόνια, την εποχή που η Κάλλι δεν είχε δική της μοτοσυκλέτα, δανειζόταν την Africa Twin ενός φίλου για τις βόλτες της. Με εκείνη τη δανεική Africa εμφανίστηκε κάποια στιγμή στο GAS Pie Moto Tour — κι αμέσως ακούστηκε στα πηγαδάκια: «Ποια είναι αυτή με το Africa;»
Στο τρίτο GAS Rider Stories γνωρίζουμε την Κάλλι. Μας μιλάει για το πώς η μοτοσυκλέτα έδωσε νόημα σε μια δύσκολη φάση της ζωής της, για τις περιόδους αποχής, για την ισορροπία ανάμεσα στη μητρότητα και τα προσωπικά θέλω. Και μας θυμίζει το πιο σημαντικό: να μην εγκαταλείπουμε ποτέ αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους.
1. Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη μοτοσυκλέτα και πως θα σε περιέγραφες ως αναβάτρια στο παρελθόν;
Η σχέση μου με τη μοτοσυκλέτα ξεκίνησε σε μια ιδιαίτερη περίοδο της ζωής μου. Στα 18 μου αυτοκτόνησε ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος και για χρόνια ένιωθα να κινούμαι μέσα σε θολούρα. Η κατάθλιψη με φλέρταρε διαρκώς και έψαχνα έναν τρόπο να ισορροπήσω. Κάπου εκεί γεννήθηκε η σκέψη της μοτοσυκλέτας. Στην αρχή φαινόταν εξωπραγματική, σχεδόν απαγορευμένη, αλλά γρήγορα άρχισε να παίρνει μορφή. Ως τότε δεν είχα οδηγήσει ούτε παπάκι. Ξαφνικά βρέθηκα να βουτάω στον κόσμο των μοτοφόρουμ, να διαβάζω για κινητήρες και κυβικά, να γνωρίζω ανθρώπους και να συμμετέχω σε εξορμήσεις.
Η ζωή μου πήρε άλλο νόημα. Ακόμα φοιτήτρια, δούλευα για να μαζέψω χρήματα για εξοπλισμό και μηχανή. Την μέρα που έκλεισα τα 21, γράφτηκα για δίπλωμα. Αντιμετώπισα πολλή καχυποψία και αμφισβήτηση. Ο δάσκαλος επέμενε να ξεκινήσω με μικρό κυβισμό, λέγοντας ότι η “μηχανή θα μου πέσει μεγάλη” και ότι “δεν χρειάζεται να βιάζομαι”. Η αμφισβήτηση αυτή με πείσμωσε. Άλλαξα σχολή, πέρασα τις εξετάσεις και την ίδια μέρα παρέλαβα τη μηχανή μου: ένα μεταχειρισμένο KLE500. Από εκείνη τη στιγμή η μοτοσυκλέτα έγινε κομμάτι του ποια είμαι.
Κάθε εβδομάδα κάναμε εξορμήσεις με την μοτοπαρέα∙ χιλιόμετρα σε ήλιο, βροχή, κρύο, χαλάζι… Με μια άλλη παρέα πηγαίναμε πού και πού χώμα: κατέβαινα σκαλιά, έκανα μικρά άλματα, γλιστρούσα στις λάσπες. Ένιωθα ηρεμία και ταυτόχρονα εγρήγορση, το μυαλό μου καθαρό, οι σκέψεις να σβήνουν με τον ήχο του κινητήρα, οι αισθήσεις μου οξυμένες. Κοιτώντας πίσω, η μοτοσυκλέτα δεν ήταν απλώς μέσο μετακίνησης. Ήταν το μέσο για να νιώσω ζωντανή, να με δοκιμάσω, να συνδεθώ βαθύτερα με τους ανθρώπους γύρω μου και να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
2. Πώς άλλαξε η σχέση αυτή όταν ήρθαν τα παιδιά και πώς βρήκες ξανά χώρο;
Η σχέση άλλαξε για πρώτη φορά πριν τα παιδιά. Μετά το ΚLE είχα ένα Fazer. Κάποια στιγμή μετακόμισα στην Κρήτη, άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με το βουνό και η μηχανή συχνά καθόταν. Κάπου εκεί εμφανίστηκαν διάφορα μυοσκελετικά, δεν είχα βρει την κατάλληλη παρέα, ήρθε και η κρίση… και την έδωσα με μισή καρδιά.
Πάνω που ένιωθα το πόσο μου λείπει, ένας φίλος με Africa Twin χρειαζόταν αυτοκίνητο κι έτσι αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε οχήματα. Για τα επόμενα χρόνια, είχα την Africa όποτε ήθελα – ακόμα και όταν εκείνος πήρε δικό του αμάξι. Κι ήρθε ο Μάριος, το πρώτο μας παιδί… και ξαναξεθώριασε η μηχανή.
Όταν γεννήθηκε και ο Ηλίας πριν δύο χρόνια, ένιωθα ότι ένα κομμάτι μου είχε αρχίσει πάλι να χάνεται. Παλιοί φίλοι πουλούσαν τις μοτοσυκλέτες τους μόλις γίνονταν γονείς, κι εγώ κοιτούσα δειλά αγγελίες κι αναρωτιόμουν: μήπως η κούραση και η αϋπνία με κάνουν να μη σκέφτομαι καθαρά; Κι αν φοβάμαι να στρίψω; Θυμάμαι πώς μπαίνουν οι ταχύτητες; Θα μπορώ τελικά να οδηγήσω; Πολλές σκέψεις. Πολλή αμφιταλάντευση. Και μετά με ρώτησα: μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην οδηγεί ποτέ ξανά; Όχι. Όχι, ΟΧΙ! Τότε ήταν που αποφάσισα να επιστρέψω. Σε όλο αυτό, απίστευτα βοηθητικός ήταν ο Λάζαρος, ο πατέρας των παιδιών. Αν και δεν οδηγούσε μηχανή, έβλεπε πόσο πολύ το ήθελα και με στήριξε σε όλα – από την έρευνα μέχρι την αγορά.
3. Τι χρήση της μοτοσικλέτας κάνεις σήμερα;
Με δυο μικρά παιδιά… κι εγώ απορούσα τι χρήση θα της κάνω! Η απάντηση δόθηκε λίγες μέρες μετά την αγορά της: πήγαμε στην Μάνη. Ο Λάζαρος με τα παιδιά στο αμάξι κι εγώ με το ΝΧ! Τελικά ήταν τόσο απλό, τόσο εύκολο. Από τότε σε πολλές εξορμήσεις πάμε έτσι. Πλέον βρίσκω ευκαιρίες να φεύγω και μόνη ή με μοτοπαρέα! Το NX είναι ένα ήρεμο, αξιόπιστο μηχανάκι. Και πολλές φορές σκέφτομαι: «Μόνο αυτό είναι; Δεν έχει άλλο;» Τότε ξέρω ότι έκανα σωστή επιλογή: ήθελα μια μοτοσυκλέτα που να μου βάζει φρένο όταν το γκάζι είναι γλυκό και θέλεις να το ανοίξεις μόνο και μόνο επειδή ο ήλιος λάμπει.
Πάνω στο κράνος μου έχω την παλάμη του Μάριου κι έναν ήλιο για τον Ηλία. Οι επιλογές μου επηρεάζουν και τους άλλους, το ξέρω. Παρ’ όλ’ αυτά δεν θα άφηνα τον φόβο να με απομακρύνει από κάτι που αγαπώ. Δεν θα ήμουν εγώ αν το έκανα. Όταν καμιά φορά σηκώνομαι όρθια στα μαρσπιέ, μου έρχονται εικόνες από την αναβάτρια που ήμουν. Αγαπώ όμως και αγκαλιάζω τη νέα προσγειωμένη εκδοχή μου. Η οδήγηση για μένα, πλέον, μοιάζει πολύ με την κατάδυση. Ετοιμάζω τον εξοπλισμό μου, παίρνω μια ανάσα και φτιάχνω τα μαλλιά μου σε χαμηλή πλεξούδα· αυτό είναι το σήμα έναρξης, η στιγμή που συντονίζομαι με αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Σκέφτομαι τη διαδρομή, τι μπορεί να αντιμετωπίσουμε, ποιοι θα είναι δίπλα μου. Και μετά… βάζουμε μπρος ή ανοίγουμε τις φιάλες. Μπαίνουμε σε έναν “βουβό κόσμο”. Εκεί επικοινωνούμε με νοήματα, ακολουθούμε κανόνες και μοιραζόμαστε μια κοινή εμπειρία. Και ταυτόχρονα, ο καθένας ζει τις δικές του μοναδικές προσωπικές στιγμές. Και στη μοτοσυκλέτα και στον βυθό, οι φίλοι μου λένε το ίδιο: ότι τα μάτια μου γελάνε μέσα στο κράνος ή στη μάσκα.
Είτε οδηγώντας, είτε καταδυόμενη… Αυτό που μένει τελικά είναι η ικανοποίηση. Η χαρά. Η πληρότητα. Η ευγνωμοσύνη. Για τον δρόμο. Τον αέρα. Για τον χώρο να κάνω αυτό που αγαπώ, ακόμα και μέσα στη μητρότητα. Ακριβώς όπως είμαι.
Η Κάλλι φορά Shoei NXR2
4. Πόσο σημαντικό είναι για σένα το κομμάτι του εξοπλισμού; Προσπαθείς να το μεταφέρεις με κάποιο τρόπο στα παιδιά;
Ο εξοπλισμός ήρθε πρώτος στη ζωή μου. Οι φίλοι με κορόιδευαν που αγόρασα κράνος πριν καν πάρω μηχανή. Έλεγαν ότι θα μπορούσα να δανείζομαι από άλλους. Για μένα όμως, το κράνος είναι σαν τα παπούτσια: για να τα απολαύσεις χωρίς να τραυματιστείς πρέπει να είναι καλής ποιότητας, στο νούμερό σου και να έχουν πάρει τη φόρμα σου. Αλλά εξοπλισμός δεν είναι μόνο το κράνος. Μπουφάν, γάντια και κλειστό παπούτσι είναι για μένα εξίσου απαραίτητα χειμώνα-καλοκαίρι, κι όταν οδηγώ για ώρες ή αναπτύσσω ταχύτητα βάζω οπωσδήποτε και μοτοπαντελόνι.
Χωρίς αυτά νιώθω γυμνή. Όταν τα φορώ συντονίζομαι καλύτερα με τη μηχανή και τον δρόμο. Νιώθω μεγαλύτερη ηρεμία, μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Είμαι ευγνώμων που από την αρχή ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που λαμβάνουν υπόψη την ασφάλεια. Αποτέλεσαν για μένα πρότυπο. Και σήμερα πιστεύω ότι το ίδιο πρότυπο αποτελώ για τα παιδιά μου και τους μαθητές μου. Ξέρουν ότι δίτροχο και κράνος πάνε μαζί, σχολιάζουν τους οδηγούς που δεν φορούν και συζητάμε για την ουσία του να φοράς εξοπλισμό — όχι απλώς για να μη σε γράψουν.
5. Τι θα έλεγες σε μια γυναίκα που αγαπά τη μοτοσυκλέτα αλλά σκέφτεται να την αφήσει λόγω οικογένειας;
Θα της έλεγα… να ρωτήσεις την καρδιά σου. Αν όταν τα παιδιά σου μεγαλώσουν και δεν σε χρειάζονται πια όπως τώρα, κοιτάξεις πίσω, τι θα ήθελες να δεις; Σε βλέπεις να καβαλάς; Ή όχι; Το ότι σκέφτεσαι να την αφήσεις δείχνει πόσο πολύ βάζεις την οικογένεια στο κέντρο. Αλλά τι σημαίνει για σένα η μοτοσυκλέτα; Τι φοβάσαι; Τι μπορεί να συμβεί αν συνεχίσεις; Και πώς θα μπορούσες να φροντίσεις αυτούς τους φόβους ώστε να την κρατήσεις; Η γονεϊκότητα έχει πολλές ευθύνες. Μια από αυτές; Να είμαστε πρότυπα. Να κυνηγάμε τα όνειρά μας. Να ζούμε τη ζωή που ονειρευόμαστε.
Και τώρα, ρώτα τον εαυτό σου ξανά: πώς νιώθεις πιο ολοκληρωμένη;
📩 Αν έχεις κι εσύ μια ιστορία που θέλεις να μοιραστείς και βρίσκεσαι στα Χανιά ή την Κρήτη, στείλε μας μήνυμα στο info@gasmoto.gr με θέμα "GAS Rider Stories | Ονοματεπώνυμο".
