Θέματα ιστολογίου με ετικέτα 'οδική συμπεριφορά'

Αυτό το άρθρο γράφεται με αφορμή δύο γεγονότα που έτυχαν μεταξύ λίγων δευτερολέπτων. Πρωί Δευτέρας λοιπόν...

Παιδιά αφήστε το. Ξεχάστε το σας λέω, δεν υπάρχει καμία σωτηρία, από πουθενά. Η μόνη ελπίδα θα μπορούσε να ήταν ένα περιπολικό και δύο μοτοσυκλέτες της τροχαίας σε ΚΑΘΕ φανάρι της χώρας, με πρόστιμα τετραψήφιων ποσών, αφαίρεση πινακίδας, διπλώματος, κινητού, ακινήτου, έργων τέχνης, καταθέσεων και λοιπών επενδύσεων στην Ελβετία, στο Λουξεμβούργο και στα νησιά Κέιμαν.

Ας πούμε ότι πας ωραία και καλά με το μηχανάκι σου, με σωστή ταχύτητα, πλυμένος, λουσμένος, με τέλεια ψυχολογία και ξαφνικά, μπααααπ! Πετάγεται από το πουθενά καραγκιόζης που πέρασε το STOP χωρίς να το δει και σου κλείνει τελείως το δρόμο! Εσύ όμως το τσακάλι, ωσάν δεύτερος Dovi, πλακώθηκες στα φρένα με μαεστρία και χωρίς να μπλοκάρεις τους τροχούς σταμάτησες πέντε πόντους πριν την πόρτα του. Πως αντιδράς;

Κάποτε πίστευα πολύ στον άνθρωπο και στη δυναμική που κρύβει ο καθένας μέσα του για να λειτουργεί ως … άνθρωπος. Με εξυπνάδα, λογική και τη φυσιολογική (στη θεωρία) τάση να κάνει πράγματα που συμφέρουν τον εαυτό του αλλά ταυτόχρονα και τους άλλους, μιας και αυτά τα δύο συμφέροντα πάνε πάντα πακέτο. Πάπαλα όμως, αυτή η ελπίδα έχει καταρρεύσει προ πολλού.

Μπαίνω στην τράπεζα τις προάλλες και η καταπληκτική μας ταμίας δεν φαίνεται στα κέφια της. “Πώς να είμαι,” μου λέει, “με αυτή τη βροχή δεν μπορώ να πάω πουθενά!” Τι μου πυροδότησε με εκείνα τα λόγια, μπορείτε να φανταστείτε. Καταρχήν, όλους τους ζαχαρομπεμπέδες που με τα πρωτοβρόχια κλειδώνουν μοτοσυκλέτες στα γκαράζ, συνδέουν μπαταρίες με συντηρητές-φορτιστές και τις αφήνουν σαν αρκούδες σε χειμερία νάρκη μέχρι την άνοιξη.

Όποιος έχει βγει έστω και μία φορά στο εξωτερικό δεν μπορεί να μην έχει εντυπωσιαστεί από τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι οδηγοί, ή μάλλον οι άνθρωποι γενικότερα. Απ’ αυτόν τον κανόνα εξαιρούνται μόνο οι αφρικάνικες χώρες, η Τουρκία, η Ινδία και όλες όσες τελειώνουν σε –ιστάν ή –ιτζάν (Πακιστάν, Αζερμπαϊτζάν, κλπ).