Rider Stories. Αληθινές ιστορίες ανθρώπων, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, που συναντιούνται σε ένα κοινό πάθος: τη μοτοσυκλέτα. Για άλλους σημαίνει ελευθερία, για άλλους παιδικό όνειρο, για άλλους ισορροπία. Για όλους όμως είναι κάτι βαθύτερο∙ μια εμπειρία που αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο. Κάθε κράνος έχει τη δική του ιστορία – κι η δική σας είναι το ίδιο συναρπαστική.
Ας πούμε ότι είσαι εικοσιπεντάρης αγωνιζόμενος στην κορυφαία κατηγορία του πλανήτη και δεν έχεις κερδίσει ποτέ αγώνα. Προσπαθείς, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι, απογοητεύεσαι, εξελίσσεσαι, ελπίζεις αλλά...
Πολλά πράγματα δεν μπορώ να ακούω γιατί βγάζω καντήλες, αλλά δύο που παίζουν πολύ τελευταία είναι το «αφού είναι εμβολιασμένος/ανεμβολίαστος (διαλέξτε και πάρτε) στην κόλαση να καεί το καθίκι» και το δεύτερο «τη μοτοσυκλέτα μου εγώ...
Ακούστε πως δουλεύει το σύστημα αλλού και κάντε τις συγκρίσεις. Ο φίλος μας ο Αντώνης ήταν εκεί τότε και μας τα περιέγραψε ακριβώς όπως θα σας το πούμε. Σε έναν κεντρικό δρόμο της Στοκχόλμης λοιπόν, πριν από δέκα μέρες, ένας ελληνάρας περνάει ένα φανάρι με πολύ βαθύ πορτοκαλί. Πολύ βαθύ όμως. Τον σταματάει λίγο πιο κάτω ένα ινκόγκνιτο ασφαλίτικο αστυνομικό και τον ρωτάει αν ήξερε γιατί τον σταμάτησαν.
Πέτυχα τις προάλλες στα φανάρια τον γείτονά μας, έμπειρο πενηντάρη, καλό τιμόνι, που τα στύβει τα μηχανάκια που έχει. Πώς εννοούμε «στύβει τα μηχανάκια»; Έξυνε κυλίνδρους ντριφτάροντας μπροστά και πίσω με το R1200GS που είχε μέχρι πρότινος, ταξιδεύοντας συχνά και παντού, ενώ το Multistrada 1260 που έχει τώρα το μαστιγώνει αλύπητα στα όριά του, εκτός από όταν πάει βόλτα τη γυναίκα του – όπως την Ιβάνα Τραμπ την πάει, πρώτη κυρία.
Την ονειρευόσουν χρόνια αυτή τη μοτοσυκλέτα. Αμέτρητα βράδια πριν κοιμηθείς φανταζόσουν αυτό το μαγικό συναίσθημα πληρότητας καβαλώντας την, ταξιδεύοντας παρέα σε όλα τα αγαπημένα σου μέρη, μαζί με τους κολλητούς και τα δικά τους μηχανάκια.
Εάν κερδίζατε το απανωτό οκταπλό τζακπότ στο τζόκερ και σας περίσσευαν χρήματα να ταΐζατε και τις κότες, ποιες μοτοσυκλέτες θα αγοράζατε για την προσωπική συλλογή σας; Η βίλα σας έχει αποκλειστικό χώρο για αυτές, το ησυχαστήριό σας, και χωράνε καμιά δεκαριά. Η δική μου λίστα δεν έχει πολλά ιστορικά και σπάνια κοσμήματα, διότι θα μου άρεσε να τις χρησιμοποιώ όλες χωρίς να φοβάμαι ότι αν σπάσει μία, θα μου φάει τα μισά κέρδη για να επισκευαστεί.
Μέχρι τώρα θεωρούσαμε ότι κάθε είδους ατύχημα μπορεί να αποφευχθεί με την κατάλληλη προετοιμασία – πνευματική, όντας σε εγρήγορση (σαν video game όπως λέγαμε την προηγούμενη βδομάδα), αλλά και με την καθημερινή χρήση όλου του προστατευτικού εξοπλισμού (κράνους, μπουφάν, γαντιών, παντελονιού, μπότας, αερόσακου, χάντρας θαλασσιάς, κομποσκοινίου και λοιπών). Ε λοιπόν κάναμε λάθος.
«Σου βρήκα ιδέα για άρθρο, να το γράψεις οπωσδήποτε», μου είπε τηλεφωνικά ο κουμπάρος μου χθες το πρωί που τον πήρα για τα γενέθλιά του (ένας αλλά Λέων). «Α ναι; Για πες». «Με γράψανε έξω από το ΙΚΑ. Είχα το κράνος στον αγκώνα και με έγραψε ο κερατάς. Αντί να πάει να πιάσει κανέναν χασικλή, γράψανε εμένα» (sic).
Φανταστείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος εάν συμπεριφερόμασταν όλοι με τον τρόπο που μας αρέσει να μας συμπεριφέρονται. Ακούστε μία μικρή πραγματική ιστορία που συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα.
