Έχουμε αφιερώσει πολλά άρθρα στους σούπερ ήρωες των MotoGP, δεν έχουμε όμως ασχοληθεί ποτέ με τις μητέρες τους. Τι τραβάνε κι αυτές οι καημένες! Από τη μία τα καμάρια τους ανοίγουν σαμπάνιες στο πρώτο σκαλί του βάθρου, κερδίζοντας παγκόσμιους τίτλους όταν άλλα παιδιά στην ηλικία τους μπαίνουν στο Λύκειο, αποκτώντας διασημότητα που θα ζήλευαν πρωθυπουργοί αλλά και δεκάδες εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο λύνοντας το βιοποριστικό ενώ κάνουν το κέφι τους.
Οι σχεδιαστές μοτοσυκλετών εφευρίσκουν συνεχώς τρόπους και πατέντες για να κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη και ασφαλέστερη. Δεν έχουν σταματήσει ποτέ να μας εντυπωσιάζουν, αλλά κάποιες φορές τα κάνουν μαντάρα.
Πριν από λίγες μέρες, στις 2 του Μάη, είχαμε επέτειο με την αγαπημένη μου: κλείσαμε αισίως τα δεκατέσσερα χρόνια και είμαστε ακόμα στην αρχή. Θυμάμαι, (σαν χθες δεν το λες), το υπέροχο πρωινό που ο πωλητής μου την τσούλησε από το μαγαζί στο δρόμο. Την είχα παραγγείλει εκείνο το ωραίο βαθύ μπλε του ωκεανού και περίμενα δύο μήνες να μου τη φέρουν. Την περιεργάστηκα πριν την καβαλήσω να φύγω και τι είδα; Μια γρατζουνιά, ναα με το συμπάθειο, στην ουρά, πίσω από τη σέλα.
Κάποτε πίστευα πολύ στον άνθρωπο και στη δυναμική που κρύβει ο καθένας μέσα του για να λειτουργεί ως … άνθρωπος. Με εξυπνάδα, λογική και τη φυσιολογική (στη θεωρία) τάση να κάνει πράγματα που συμφέρουν τον εαυτό του αλλά ταυτόχρονα και τους άλλους, μιας και αυτά τα δύο συμφέροντα πάνε πάντα πακέτο. Πάπαλα όμως, αυτή η ελπίδα έχει καταρρεύσει προ πολλού.
Το ευχάριστο είναι ότι έχουμε ακόμα καλοκαίρι στα Χανιά. Φαίνεται από τους τουρίστες, φαίνεται από τα κοντομάνικα και τα σορτσάκια, φαίνεται από τον ήλιο που ζεματάει ακόμα τα περισσότερα μεσημέρια. Όμως ήρθαν οι πρώτες βροχές και αν δεν δώσετε ιδιαίτερη σημασία στην προσοχή που απαιτείται, θα φάτε κάτι σουπίδια που δεν θα ξέρετε από πού σας ήρθαν.
Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνω με την μοτοσυκλέτα μου από τα Χανιά στον Πλατανιά, την δεύτερη χειρότερη ώρα της ημέρας – στις έξι και μισή το απόγευμα. Η απολύτως χειρότερη ώρα είναι στις τρεις το μεσημέρι, όπου όλοι ξαμολιούνται στις παραλίες κουρασμένοι από την πρωινή εργασία, νταγκλαρισμένοι από το φαγητό και λαλημένοι από τη ζέστη.
Υπάρχουν γονείς που δουλεύουν όλη μέρα και αφήνουν τα παιδιά να μεγαλώσουν με διάφορους. Υπάρχουν άλλοι που βαριούνται να ασχοληθούν και τα έχουν όλη μέρα στην τηλεόραση και το τάμπλετ. Υπάρχουν αυτοί που την ψάχνουν για να περάσει το παιδί τους όσο πιο αλώβητο γίνεται από την πολύ κρίσιμη παιδική ηλικία. Και υπάρχει και ο Mihai με την Oana. Αποφάσισαν να δείξουν στον τετράχρονο γιο τους Vladimir τον κόσμο
Καλά, αυτό αποκλείεται, αλλά με αυτά που θα σας πούμε εδώ και κυρίως στα επόμενα τεύχη, θα μειώσουμε τις πιθανότητες όσο περισσότερο γίνεται. Μάλλον τζάμπα ο κόπος, διότι ό,τι και να σας πουν εσείς δεν προσέχετε καθόλου και στουκάρετε αβέρτα, αλλά τουλάχιστον δεν θα μπορείτε να πείτε ότι δεν σας τά ‘παμε.
Άλλες σκάνε στην εκκλησιά μέσα σε πανάκριβα αυτοκίνητα ή λιμουζίνες, άλλες με άλογα, κάποιες έχουν προσγειωθεί εξ ουρανού με ελικόπτερο, από θάλασσα με παπόρι, περπατώντας με όργανα και νταούλια… τι δεν έχουν δει τα μάτια μας από εντυπωσιακές εισόδους νυφών στην εκκλησία. Οι αγαπημένες μας όμως είναι οι γυναίκες των μηχανόβιων, διότι πρέπει να ξεπεράσουν διαφόρων λογιών εμπόδια για να το καταφέρουν.
Ποιος (και κυρίως ποια) δεν θυμάται τη σκηνή από το Top Gun, με τον Tom Cruise που καβαλάει το θρυλικό τότε Kawasaki GPZ900R (ξεκράνωτος εννοείται, να φαίνεται η πανάκριβη μούρη του), ενώ πλάι του απογειώνεται ένα αμερικάνικο καταδιωκτικό; Πάντα του άρεσαν οι μοτοσυκλέτες και να ξέρετε ότι σε κάμποσες ταινίες του τις οδηγάει ο ίδιος.
