Το να έχει κάποιος άγνοια για ένα θέμα και να θέλει να μάθει είναι όχι μόνο απολύτως λογικό, αλλά ουσιαστικά τον εξελίσσει σαν άνθρωπο. Το να έχει όμως άγνοια, να ακούει διάφορα σκόρπια από διάφορους καμένους στην καφετέρια και στα φόρουμ (ανάθεμά τα κι αυτά ώρες ώρες), να σχηματίζει “ολοκληρωμένη” άποψη και να ορκίζεται κιόλας γι’ αυτήν, είναι από αστείο έως τρομακτικό.
Αυτές οι γραμμές που διαβάζετε είναι γραμμένες στην Αθήνα. Ήρθα για όλη αυτή τη βδομάδα (δουλειές σε συνδυασμό με βόλτα) και σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα. Στα υπόψη ότι κάποτε έμενα εδώ, μια ολάκερη πενταετία από το ’01 μέχρι το ’06, αλλά πλέον δεν επισκέπτομαι την πρωτεύουσα τόσο τακτικά (άνοιξε κι εσύ μαγαζί και θα δεις πόσο ελεύθερο χρόνο θα έχεις).
Το ευχάριστο είναι ότι τώρα τελευταία πολλοί μπαμπάδες και μαμάδες ενδιαφέρονται για την ασφάλεια των παιδιών τους κι έρχονται να ρωτήσουν για κράνη. Βλέπετε, έχουν καταλάβει πόσο χρόνο και χρήμα γλυτώνουν στις μετακινήσεις τους από και προς το σχολείο με τη μοτοσυκλέτα ή το μηχανάκι κι έτσι θέλουν προστασία και για το κεφαλάκι του παιδιού τους.
Ε όχι ρε παιδιά, όχι πάλι τα ίδια! Σκάει πελάτης στο μαγαζί μας και μας λέει ότι ενδιαφέρεται για κράνος. Όλα μια χαρά μέχρι εδώ. Τονίζει ότι θέλει φτηνό κράνος. Πάλι όχι τελείως πρωτάκουστο, πολύς κόσμος δεν κατανοεί τις διαφορές αν δεν του εξηγήσεις.
Έχουν πληθύνει τελευταία αυτοί που έρχονται στο GAS για να αλλάξουν ζελατίνα ή να παραγγείλουν καινούργια μάγουλα σε κράνη δεκαετίας και βάλε. Προσπαθούμε όσο μας παίρνει να τους αποτρέψουμε, όχι για να πουλήσουμε μερικά κράνη παραπάνω αλλά για να αποφύγουντη μέγιστη κοτσάνα. Μερικοί το κατανοούν, κάποιοι όχι: κακό του κεφαλιού τους.
Εμείς οι Gasάδες πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι δύο κορυφαίες εταιρείες κατασκευής κρανών είναι οι Arai και Shoei. Για να είμαστε δίκαιοι η σειρά είναι αλφαβητική και όχι ποιοτική, αφού η τεχνογνωσία, τα υλικά και η ποιότητα κατασκευής τους είναι υπεράνω κάθε κριτικής. Μπορεί κάποιοι να αμφισβητούν τα παραπάνω σχόλια αλλά ας φορέσουν τα κράνη που έχουμε δοκιμάσει στη ζωή μας και μετά το ξανασυζητάμε.
Πάμε άλλη μία να το εμπεδώσεις: τα περισσότερα χρήματα που κοστίζει ένα κορυφαίο κράνος από ένα υποδεέστερο δεν πάνε στη φίρμα ή στη “μούρη” αλλά στα καλύτερα υλικά του, στα χρόνια έρευνας και πειραματισμού πριν κατασκευαστεί και σε μύρια πράγματα που δεν μπορείς να πάρεις πρέφα με γυμνό μάτι.
Ή έχεις ξεχάσει να καθαρίσεις τη ζελατίνα του κράνους σου κάτι αιώνες και έχει μαζευτεί η σάρα η μάρα και όλο το κακό συναπάντημα, ή σου θολώνει τώρα που δροσίζει ο καιρός. Αν ισχύει το πρώτο την βγάζεις και την πλένεις (όπως έχουμε ξαναπεί, μόνο με σαπούνι και νερό). Αν δεν είναι εξαιτίας της μπίχλας τότε θολώνει εξαιτίας της υγρασίας της αναπνοής σου.
Το να σας πει κάποιος ότι το κράνος του δεν έχει ημερομηνία λήξεως έχει το ίδιο ποσοστό αλήθειας με το ότι έχει κοιμηθεί με την Μόνικα Μπελούτσι και την Αντζελίνα Τζολί μαζί. Στην πραγματικότητα το δεύτερο είναι πιο πιθανό.
Έχουμε ακούσει ένα κάρο μαλακίες (μετά συγχωρήσεως). Από τα κλασικά “με πνίγει” και “με ζεσταίνει” μέχρι “μόνο στην πόλη κυκλοφορώ” και “έχω μικρό μηχανάκι.” Αμ το μαλλί που το πάτε; Τζάμπα τόσος κόπος και ζελέ; Είναι και μερικοί που δεν φοράνε γιατί αν κρύψουν την κεφάλα τους πως θα δουν οι άλλοι ποιος κυκλοφορεί αυτή την σούπερ ντούπερ μηχανάρα; Είσαι και “πρώτη μούρη” μεγάλε! Για πολλά ζαρπάκια λέμε…
